Van leven ga je dus dood

Dat het drinken van twee glazen wijn per dag het risico op mondkanker aanzienlijk vergroot, las ik onlangs ergens.

Ik werd er op slag moedeloos van. Niet dat mijn leven er vanaf hangt om dagelijks twee glazen wijn te drinken –blijkbaar doet het dat vanaf nu dus wel- maar omdat je klaarblijkelijk overal kanker van kunt krijgen. Zelfs van wat er op je bord ligt, al heb je dat meestal niet eens zelf te kiezen. Of hoe bederf je op den duur ieder greintje joie de vivre dat er nog rest?

Nu de heksenjacht op het roken een feit is geworden, is er dus alweer een nieuwe geopend. Op zich heb ik overigens helemaal niets tegen dat rookverbod. Als roker heb je nu eenmaal altijd ongelijk. Waar ik wel iets tegen heb, is (te veel) belerende vingertjes die je vertellen wat er allemaal slecht voor je is en de schijnheiligheid wanneer bijvoorbeeld rokers de kop van jut zijn en andere, ergere luchtvervuiling ondertussen onverminderd plaats vindt.

Maar wat me nog het meest stoort aan deze onheilsberichten die voornamelijk angst voeden, en op die manier trouwens (kankerverwekkende!) stress kunnen veroorzaken, is de illusie dat, als je niets doet dat ‘slecht’ voor je is, je het eeuwige leven is beschoren. Om het cru te stellen: van leven gaan we uiteindelijk dus allemaal dood.

Of we ons nu arm kopen in de biowinkel, of er vierkant onze voeten aan vegen en roken en zuipen dat het een lieve lust is: het leven is eindig en een kleine zonde links of rechts maakt dat leven soms wel zo draaglijk. Ik vraag me dan ook wel eens af wat er eigenlijk is gebeurd met het hoffelijke ‘geniet met mate’ dat meer en meer een angstaanjagend ‘alles waar je mogelijk van zou kunnen genieten, maakt je onherroepelijk kapot!’ is geworden. Mag een mens dat zelf nog bepalen zolang hij zijn naasten daarmee niet te veel lastig valt? Gewoon omdat een kleine zonde op zijn tijd wel eens lekker is? En om en passant dat eindige leven te vieren?

Is leven trouwens niet ook een beetje risico nemen nu en dan, juist om te voelen dat je leeft? En is leven niet ook voor een stuk de vrijheid hebben om te leven zoals jij dat wenst? Ik pleit hiermee niet voor extreme excessen (hoewel mensen dat voor mijn part ook zelf moeten weten) maar wel voor een heringevoerde hoffelijkheid en de vrijheid om op jouw manier van het leven te genieten. Voor het helemaal te laat is.

Want uiteindelijk gaan we er dus allemaal onherroepelijk aan en voor het zover is, ben ik alvast van plan om af en toe toch van een paar goede glazen wijn te genieten.

Zolang dat nog niet verboden is tenminste.