Over seks & naastenliefde

Dat ze al zeker tien dagen geen seks heeft gehad en of ik wel kan bevatten wat dat allemaal doet met een mens. Ik probeer het mij voor te stellen. Welhaast onverantwoord en zonder enige twijfel verschrikkelijk frustrerend (vooral dat), besluiten we eensgezind en meewarig schud ik mijn hoofd over het onheil dat mijn vriendin te beurt is gevallen. We zitten in de auto, vriendin B. en ik voorin. Achterin haar dochtertje met een koptelefoon op haar hoofd en een tekenfilm op de iPad. De grote mensen hoeven niet op hun woorden te letten.

“Tien he-le dagen. Weet je wel hoe lang dat is?” gaat ze op dramatische toon verder. “Dat moet de eerste keer zijn sinds ik volwassen ben. En ik hoop, uit de grond van mijn hart, ook de laatste.” Ik knik instemmend. De gedachte alleen al, aan wat zij op dit moment moet doormaken, doet me huiveren.

Dat B. buitengemeen van seks houdt, daar heeft ze nooit een geheim van gemaakt. Integendeel. Toen we in een ver verleden een jaar een appartement deelden was dat al het geval. Haar liefdesleven was toen bij momenten zo ingewikkeld dat enkel ik er nog een touw aan kon vastknopen. Ik heb dan ook altijd een uitzonderlijk talent gehad om te allen tijden ieder overzicht te bewaren.

Als geboren regelneef beantwoordde ik dat jaar dus telefoontjes van radeloze minnaars, stond ik smachtende don juans te woord aan de voordeur en bood in enkele gevallen een gebroken casanova een kopje thee aan. Mijn vriendin had zelf ondertussen wel iets beters te doen. Ik blijkbaar niet. Al kan ik met enige trots melden dat haar liefdesleven destijds turbulent doch gesmeerd verliep, niet in het minst dankzij mijn doeltreffende interventies. Daar zijn we het vandaag nog steeds roerend over eens.

“En het ergste van al is dat ik dus morgen seks zou kunnen hebben. Maar ik heb geen babysit. En dat wil zeggen dat ik zal moeten wachten tot vrijdag, want dan heb ik er wel eentje.”

Het is even stil in de auto terwijl zij door het drukke verkeer laveert en ik koortsachtig nadenk over het drama voorhanden.

“Tenzij…” begint ze voorzichtig.

“Hoe laat zou je morgen seks kunnen hebben?” vraag ik langs mijn neus weg. In tijden van barre crisis moet een mens efficiënt en doelgericht te werk gaan.

“20 uur 30,” zegt ze gedecideerd.

“In dat geval kan ik je wel faciliteren, hoor,” zeg ik zakelijk en voeg er nog aan toe: “Hoe lang duurt het ongeveer, denk je?” Je bent efficiënt of je bent het niet.

“Een paar uurtjes?” antwoordt ze hoopvol. “Wil je dat echt doen? Kijk, dat noem ik nu naastenliefde. Jij bent een echte vriendin.”

Weer zwijgen we terwijl het meisje op de achterbank zacht meezingt met het liedje dat uit haar koptelefoon schettert.

“Zeg, hoe lang is het eigenlijk geleden dat jij nog seks hebt gehad?” vraagt mijn vriendin tenslotte.

Ik: “Daar zat ik ook net over te denken…”

Zij: “En?”

Ik: “Ik weet het niet precies meer, geloof ik.”

Zij: “Dus naar alle waarschijnlijkheid langer dan tien dagen?”

Ik: “Euh… Dat zonder twijfel.”

Stilte. We zijn er.

(Ps. Eerlijkheidshalve moet ik nog vermelden dat ik uiteindelijk niet ben gaan babysitten. Maar voor iemand zich zorgen zou maken: er was een vervangende oppasser voorhanden en alles is weer goed gekomen met mijn vriendin B.)