Niet dat ik jullie allemaal niet graag zie

Er zat niks anders meer op. Ik ben op dieet. Een sociale media dieet. Geen extreem uithongeringsproces met anorectische trekjes of zo. En al helemaal geen boulemisch gedoe van eerst veel te veel om vervolgens alles weer met hart en ziel uit te kotsen. Dat laatste heb ik nu wel genoeg uitgeprobeerd en het bekomt me almaar slechter. Gewoon een gezond en evenwichtig dieet dus, eentje van: geniet, maar met mate.

Niet dat ik jullie allemaal niet graag zie hoor, in principe zie ik iedereen graag. Wel begon het me allemaal steeds meer tegen te staan. Te veel meningen waar ik intussen haast immuun voor ben geworden, te veel spreuken die me langzaamaan hondsmoe hebben gekregen (en als iedereen het allemaal zo goed weet online, waarom zie ik daar dan zo weinig van elders?), te veel cynisme dat me al heeft verzadigd voor de eerste koffie achter de kiezen is, te veel non events, te veel egotripperij, te veel verveling, te veel gezever, te veel zelfmedelijden, te veel aandachttrekkerij, te veel onzekerheid, te veel gezaag, te veel pedanterieën, te veel gruwelijke sociale controle in de trant van: “Hé, gaat het wel goed? Ik zag je een tijd niet op facebook.” (Ja, alles gaat prima, toch bedankt).  Te veel “klik & red een kind” (Ga toch weg. Om vervolgens gezwind een filmpje op YouTube te bekijken?). Op den duur krijg je er zelf bijna een kind van. Bij wijze van spreken.

Of ik daar persoonlijk dan allemaal nooit aan doe, vraagt u? O jawel (behalve het ‘klikken’ van kinderen dan), maar mijn gestel is eenvoudigweg niet voorzien om, naast mijn eigen oeverloos geleuter, ook dat van u in een eindeloze stroom over me heen te krijgen. Ik word er waarlijk moedeloos van en ook een beetje depressief. Zelfs van het gejakker over die sociale media op die sociale media van de critici onder u. Ik hou die doorgaans voor mezelf en hou me dan meteen voor dat het hoegenaamd niet aan die media ligt, maar aan mij. Dat ik dan maar beter moet doseren.

Want hoe fantastisch is het eigenlijk wel niet om constant met alles en iedereen in contact te kunnen (dus niet: moeten) staan? Hoeveel mogelijkheden schept dat niet? Dat vond ik er aanvankelijk van. En dat vind ik nog steeds trouwens, maar ik heb er nu dus toch even te veel van gehad en ben vaak toch wat teleurgesteld in de mate waarin die mogelijkheden worden benut. Ik wil namelijk helemaal niet weten dat u geconstipeerd in de file staat of zojuist door uw lief bent genomen op de keukentafel. Of dat u me nauwlettend in de gaten houdt en me daarom met mijn eigen uitspraken confronteert aan de kassa in de supermarkt. Onlangs passeerde er op mijn tijdlijn een foto van een verse plas braaksel. Van iemand die ik niet eens ken. Ik geloof dat er op dat moment iets in mij geknapt is. Dus moest ik op dieet. Zodat ik jullie allemaal graag kan blijven zien, want soms ben ik wel eens bang dat die liefde anders op een dag onaangekondigd zal omslaan in blinde haat of volstrekte apathie. Mijn gestel, weet u wel.

“Het is haar allemaal wat te veel geworden,” zullen mensen wellicht meewarig zeggen. Of schrijven. Op facebook en twitter. Met de nodige likes en/of favorites om hun woorden kracht bij te zetten. En hartjes, bij wijze van (hartelijke) beterschap. Nochtans doe ik het dus ook voor jullie. Niet dat ik voorheen de godganse dag online was, maar laat ik zeggen dat –als je veel aan je computer zit te werken- de stap nogal klein is om bij wijze van tussendoortje even te lezen hoe het met de rest van de mensheid gesteld is ondertussen. En ja, soms lees je dan iets wat interessant of zelfs inspirerend zou kunnen zijn (zoals je hoopte), steeds vaker word je echter overspoeld door die dagelijkse brij waar ik zo moedeloos van word. En in plaats van geïnspireerd blijf ik dan steeds vaker met stomheid geslagen achter. Letterlijk zonder woorden om nog ergens aan toe te voegen.

Met weemoed denk ik op zo’n moment wel eens terug aan de tijd toen ik -piepjong nog- een jaar in de verre US of A verbleef. Geen computer, geen smartphone (of eender wat voor mobiele foon), geen skype, geen gedeelde foto’s, nul likes, ooit. De keren dat ik, ziek van heimwee, iets hoorde van thuis was dat per brief. En heel soms per cassettebandje, verstuurd met de post twee weken eerder. Iedere keer zat ik te lezen of te luisteren terwijl de tranen over mijn wangen rolden van een vol gemoed. U mag me gerust een sentimenteel oud wijf noemen, maar ik mis dat soms. Tot tranen geroerd worden door een bericht waar je weken op hebt zitten wachten.

In plaats daarvan verzuip ik (en u waarschijnlijk ook) in de berichten en probeer ik ze voorts zonder blikken of blozen te verstouwen tot ik er een indigestie van krijg. De leukigheid is er zo welhaast af. Daarom ben ik dus op dieet. Niet hermetisch afgesloten van de wereld, geen dramatisch afscheid, gewoon doseren. En dat wil zeggen dat ik mij vanaf nu het recht voorbehoud om niet voortdurend online -of elders- bereikbaar te zijn, niet binnen de minuut op iedere DM te antwoorden (zelfs niet als ik ettelijke seconden daarvoor nog een foto van mijn moeder heb geleukt en dus overduidelijk wél online ben, over sociale controle gesproken), blijft mijn chat af staan zoals ‘ie dat al vijf jaar doet en zet ik mijn telefoon af en toe ook even uit. U dient zich in de nabije toekomst dus geen zorgen meer te maken bij enige afwezigheid mijnentwege.

Misschien ben ik op datzelfde moment wel een brief aan het schrijven, eentje waarvan iemand tranen in zijn of haar ogen krijgt.

Ook verschenen op: www.ziezozon.com