Respect voor de alleenstaande mens m/v

Alleenstaanden aller landen, verenig u en laat u nooit meer iets wijsmaken!

In tegenstelling tot wat de wereld der echtelijke schapen u wil doen geloven (dat u een dolend schaap bent bijvoorbeeld) scheelt er helemaal niets met u en behoort u juist tot de dappersten der mensheid.

Het vergt grote moed om alleen door het leven te dolen en in plaats van tomeloos respect ontvangt de alleenstaande mens meewarige blikken, wordt hij/zij regelmatig over het hoofd gezien alsof bestaansrecht enkel een wij-vorm kent of dus doodleuk behandeld als dat dolend schaap dat het allemaal verkeerd begrepen heeft.

Als ze niet oppast zien de mannelijke helften van bevriende koppels een alleenstaande vrouw als potentiële zijstap van het huwelijkse leven en hun vrouwelijke wederhelften vermoeden dan weer dat er een mannenverslindster in haar schuilt die uit is op het vel van hun weerloze man. Van je vrienden moet je het hebben.

Of heeft u nooit ervaren hoe het is om de slechtste plaats aan tafel te krijgen of op een weekendje naar de Ardennen onder vrienden uw bedje in de woonkamer op te maken terwijl de koppels zich terugtrekken hun slaapkamers? Zelfs privacy is de alleenstaande mens niet gegund.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over reisaanbiedingen die je dwingen in duo te reizen of je bijna hetzelfde kosten als je er alleen op uittrekt, supermarktverpakkingen op maat voor twee (en als je pech hebt uitsluitend in familieformaat). Ook een huis kopen is voor de meeste alleengangers een verre droom want te duur.

Alleen leven is niet enkel moedig, het is ook nog eens onbetaalbaar!

Zelden serieus genomen, tegen wil en dank gekoppeld aan Jan en alleman (alsof het alleenzijn een ziekte is die zo snel mogelijk bestreden dient te worden) en vaak bejegend als een toch enigszins mislukte vorm van het menselijk ras.

Weg daarmee!

Laten we wel wezen: als iemand absoluut en zo nodig van de straat wil raken, dan is dat in de regel snel gefikst. Je pikt ergens een andere dolende ziel van het trottoir, lijft het sujet vakkundig in en richt het af naar eigen behoefte. Makkelijk zat.

De vraag is echter: Heb je daar eigenlijk wel zin in?

Persoonlijk ken ik niet zoveel relaties waar ik voor zou tekenen, ik kan ze ongeveer op één hand tellen. Voor de rest is het meestal huilen met de pet op en zie ik vooral mensen samen ongelukkig zitten wezen waar ze alleen hadden kunnen stralen van geluk.

Na zo’n avondje als vijfde wiel in een gezelschap van uitsluitend koppels kan het een hele opluchtig zijn om eindelijk alleen naar huis te kunnen gaan waar je met de deuren kan slaan zonder dat iemand zich daaraan stoort of op de wc pot kan zitten met de deur wagenwijd open en de stereo op tien. Heerlijk.

De meesten onder ons zijn echter zo bang om op zichzelf te bestaan dat ze zich liever in onnatuurlijke bochten wringen in een relatie die beide partijen aan alle kanten tekort doet maar die toch maar mooi maakt dat ze nooit alleen een restaurant hoeven te betreden of, godbetert, alleen op vakantie moeten gaan.

Ik ken vrouwen die zich in kroost of drank storten en menig man die zijn heil bij een (alleenstaande!) maîtresse zoekt.

Waarom vraagt u? Het is ook voor mij een groot raadsel maar ik vrees dat Grote Angst de boosdoener is. Angst om anders te zijn en nergens bij te horen maar vooral angst om alleen met zichzelf te zijn. Want wie wil dat nu?

En om vriend en vijand gerust te stellen wordt de alleenstaande mens dus geacht wanhopig op zoek te zijn in plaats van gewoon alleen en tevreden. Dat laatste verstoort namelijk de mythe en dat is niet de bedoeling en bovendien veel te confronterend.

Begrijp me niet verkeerd. Zelf ben ik een grote voorstander van de Liefde met een grote ‘L’. Liefde is het doel en niemand (niemand!) droomt ervan om zijn bestaan eenzaam en alleen door te brengen.

De vraag is alleen: Ga je voor minder om geen enkel risico te nemen of wacht je geduldig op diegene waar je echt naar op zoek was? Dat kan zijn tijd duren maar, zoals alles in het leven, is ook tijd relatief.

Dus alleenstaanden aller landen: Laat u door niks of niemand van de wijs brengen. Wanhoop niet terwijl u wacht op die prins of prinses op het witte paard. Uw tijd komt nog wel en ondertussen: respect!

(Eerder verschenen op Bonoboz Webmagazine)