Liefdespijn

Er bestaan genoeg dramatische termen voor liefdeverdriet ofte luduvudu, een gebroken hart, hartenpijn, hartzeer,  hartenleed, maar de mooiste van allemaal zag ik ooit op de cover van een tijdschrift toen ik in Zuid-Afrika voorbij een krantenwinkel liep. Onder een foto van een lokaal celeb koppel waar een gebarsten breuklijn tussen was gefotoshopt stond het in grote letters gedrukt: LIEFDESPIJN.

Hoewel ik de rest van de tekst maar gedeeltelijk begreep want in Zuid-Afrikaans, was hiermee alles gezegd en ik vond en vind het nog steeds een prachtige term. Want liefde kan wonderbaarlijk zijn maar het kan verdorie ook flink pijn doen. Echte liefde dan toch.

Al die symboliek van het hart is natuurlijk ook mooi en soms zelfs erg letterlijk te nemen. Zo belandde ik zelf ooit op de spoed en daarna bij een cardioloog die mij prompt op een dieet van betablockers zette terwijl ik toch duidelijk aan een ernstig geval van een gebroken hart leed. Met geen woord werd gerept over andere, betere en vooral minder chemische remedies tegen mijn leed dus vertrok ik met een voorschrift om mijn hart aan banden te leggen en de belofte binnen enkele maanden terug te keren.  Enigszins geschrokken heb ik de pilletjes die van mij een soort zombie maakten een aantal maanden netjes geslikt, geschrokken omdat ik ineens besefte dat zo’n emotionele toestand een mens echt ziek kan maken. Tegen uitdrukkelijk doktersadvies heb ik mezelf een half jaar later echter genezen verklaard en die pillen in de prullenbak gegooid. Toen de cardioloog bij een derde bezoek namelijk over een mogelijke operatie begon, vond ik het welletjes geweest. Ik zou nog jaren van die blokkers kunnen slikken die van je hart een flatliner maken, zonder ups en downs die het leven doorgaans juist interessant maken, maar een operatie om mijn geestelijk leed in toom te houden ging mij net een stap te ver.

Zonder verder overleg en totaal onverantwoord besloot ik opnieuw te voelen en het probleem bij de oorzaak aan te pakken. Alle situaties waarin mijn hart ritmestoornissen begon te vertonen moesten vanaf dat moment rigoureus worden vermeden en na een paar weken van angstaanjagende hartkloppingen waar ik angstvallig over zweeg om te voorkomen dat iemand mij nog een keer naar spoed zou afvoeren, ging het uiteindelijk weer beter en deed mijn hart weer wat het moest doen. Gestaag verder kloppen met af en toe een handelbare up of down.

Want uiteindelijk was dat pijnlijke hart slechts het gevolg van de echte oorzaak: die akelige schaduwkant van de liefde. Liefdespijn dus.

Niet te onderschatten zo’n liefde die pijn doet en ook al staat je omgeving dag en nacht paraat met geweldig goede raad, daar schiet je op datzelfde moment helemaal niets mee op. Uiteindelijk ontdekte ik zelfs dat al dat gepraat de boel alleen maar verergert en voor je het weet doet niet alleen je hart en de rest van je lijf zeer, maar heb je bovendien het gevoel gekregen dat je een enorme sukkel bent omdat iedereen behalve jij blijkbaar al van mijlenver had gezien dat het onderwerp van je verdriet voor niks deugde.

Het beste medicijn, ontdekte ik verder, is je verdriet eenzaam en alleen uitstorten over het meubilair van je eigen huis. Dat meubilair heeft namelijk nergens een mening over, laat staan een oordeel, en ondertussen ben jij er (voor eventjes dan toch) vanaf. Als die vrienden het echt goed met je voor hebben beginnen ze gewoon nergens over en slepen ze je af en toe mee om geweldig leuke dingen te gaan ondernemen die vooral geen enkele ruimte laten voor oeverloos gezwets, sloten koffie en overvolle asbakken waarna je je moedeloos naar huis sleept en overtuigd bent dat het nooit meer goed zal komen met deze wrede wereld in het algemeen en jouw naïeve persoon in het bijzonder.

Liefdespijn is een serieuze zaak die je ernstig te lijf moet gaan om zo te voorkomen dat je bij die cardioloog belandt. Daarbij kun je alle hulp gebruiken en een van de meest doeltreffende methodes heet: verstrooiing.

Dat kan gaan van goede boeken, yoga of parachute springen tot ranzige gratuite seks met de eerste de beste, Het maakt allemaal niet uit, zolang het tussen de huilbuien door maar afleidt is het allemaal goed om te dienen.

Helemaal hopeloos is als het onderwerp van al je miserie zich over je probeert te ontfermen alsof hij/zij nu ineens oprecht met je begaan is terwijl hij/zij juist de oorzaak is van al die zeeën van tranen en je gevoelens voordien zwierig over het hoofd heeft gezien. Hij (ja hoor, of zij!) mag zich op dat moment dan ineens opwerpen als de galante, gevoelige ziel die hij/zij daarvoor meestal niet was, het getuigt van een bittere wreedheid je op zo’n moment nog eens mogelijk op het onzalige idee te brengen dat je ex-wederhelft toch wel deugt zodat hij/zij zonder schuldgevoel verder kan en jij je een nog grotere sukkel voelt.

Laat de aanstichter van je ellende het vooral lekker zelf uitzoeken, maak van je hart een steen en wijs hem/haar onverbiddelijk de deur. Het is je enige kans op redding en toekomstige gelukzaligheid.

In de moeilijkste momenten pleit ik voor (tijdelijke) eenzame opsluiting, onstelpbare hete tranen en de meest pijnlijke maar ook kortste weg dwars door het verdriet.

Op die manier loop je ook de minste kans om achteraf zo’n bittere cynicus te worden die zegt dat de liefde niet bestaat om zichzelf zo te besparen van ieder verder verdriet. En geluk.

Tot slot nog een laatste goede raad die ieder moment van de dag (of de nacht) kan worden toegepast: surf naar http://paulocoelhoblog.com/the-wounded-by-love-agreement/ en volg de regels van Paulo Coelho’s ‘Love convention for those wounded in love’ nauwkeurig op.

Alle beetjes helpen.

(Eerder verschenen op Bonoboz Webmagazine)