Fok anders die hele Valentijn

Lang geleden kreeg ik van mijn toenmalig lief een mooi zilveren horloge cadeau op 14 februari. Nadat bleek dat ik die hele Valentijn ondertussen glad vergeten was (en dus ook niet voorzien was van een wederzijdse verrassing), haalde het lief opgelucht adem en deden we er vervolgens nooit meer aan. Voor ons was het iedere dag Valentijn, besloten we romantisch en we zouden ons niet gek laten maken door opgedrongen uitingen van liefde waar geen enkele handelaar ook maar een moer mee te maken had.

Sowieso denk ik dat de zogenaamde Dag van de Liefde meer mensen ongelukkig maakt dan omgekeerd want meestal word je toch maar slachtoffer van hoog opgeklopte verwachtingen die geen zinnig mens waar kan maken. Voor je het weet komt er onenigheid van en eindigt de zoetste dag van het jaar in bittere tranen of wanhopige twijfels.

Zo bracht ik Valentijn ooit eens door op een parking in de vrieskou waar een andere geliefde en ik hartstochtelijk ruzie stonden te maken. Waarna ik, nog hartstochtelijker, in tranen en radeloos alleen naar huis reed. Het vermeende lief bleek namelijk nog een andere vrouw op zich te hebben wachten die avond. Nu vond en vind ik die kunstmatig opgedrongen Dag van de Liefde werkelijk totaal irrelevant, maar zijn er natuurlijk wel grenzen. De bewuste mededeling op die ijskoude parkeerplaats was zo’n grens.

Toen een vriend mij de volgende dag vroeg wat ik had gedaan de avond voordien (net zoals met oudjaar dien je blijkbaar ook altijd iets te doen te hebben op Valentijn om dat vervolgens bij opbod aan Jan en alleman te lopen communiceren) en ik schoorvoetend bekende wat er was voorgevallen, was ik dan ook hoogst verrast toen hij uitriep dat het zo ongeveer het meest romantische was dat hij in jaren gehoord had.

“Hoezo dan?” vroeg ik verbouwereerd omdat ik toch eerder tegen mijn zin had moeten toegeven dat ik mezelf daags voordien eenzaam in slaap had bejammerd.

“Terwijl al die andere mensen ongemakkelijk in een of ander restaurant zaten te doen alsof alles altijd rozengeur en maneschijn is, beleefde jij ondertussen rauwe, echte passie,” was zijn laconieke conclusie.

Zo had ik het zelf nog niet bekeken.

“Ik wilde dat ik nog ooit zoiets meemaakte,” verzuchtte hij nog met een nostalgische blik in de ogen en op slag voelde ik mij toch weer een klein beetje beter. Echt waren die tranen inderdaad wel geweest, ja. Om nog te zwijgen van de gapende wonde waar vroeger mijn hart had gezeten.

Om maar te zeggen: alles is relatief, zo ook Valentijn. Laat je dus vooral niet opnaaien door platte commercie, peerpressure of het idee dat alleen zijn een beschamende tekortkoming is en daarom geen Valentijn waardig. Vier het anders voortaan op 13 juli, 29 oktober of -waarom niet- meteen het hele jaar door. Met of zonder lief, wat kan jou het schelen? Of voor mijn part: fok anders die hele Valentijn in zijn alom aanwezigheid en saboteer gewoon de boel. Want wie bepaalde trouwens dat de liefde zich een dag per jaar zomaar laat dirigeren of dat het er alle andere dagen van het jaar niet zozeer toe doet? Valentijn zelve?

En als je op 14 februari dan toch een daad van liefde wil stellen: Ga niet als een kalf tussen al die andere opgelaten koppels in dat veel te duur restaurant zitten, maar zeg je geliefde wat je werkelijk te zeggen hebt. Mooi, lelijk, lief, genadeloos, als het maar gemeend en recht uit het hart komt. Koop een nieuw servies dat je desnoods meteen aan gruzelementen smijt, mocht het van doen zijn. Of als je toevallig net even geen lief voor handen hebt en weigert je om die reden buiten spel te laten zetten: ga eens uitgebreid met de hond wandelen, bak een taart voor jezelf of ga je moeder een zoen geven. Zomaar.

Zolang het maar echt is, en met liefde gedaan.