Pijnlijke affaire

Het was een mooie avond op 3 augustus, daar op Linkeroever. Terwijl de ondergaande zon loom speelde met het licht op de kathedraal aan de overkant, trakteerde Clément Peerens zijn publiek op een retestrakke set. Voor mij brulde het blond meisje van een jaar of vier, dat op de schouders van haar papa zat, loeihard ‘GIJ SE LELIJK FOORWIJF’ de zwoele lucht in. Dat feestje kon hier niet meer stuk, zo veel mocht alvast duidelijk zijn.

Toch zat ik de volgende ochtend geschokt achter mijn computer. Niet zozeer door wat er was gebeurd tijdens wat het hoogtepunt van deze afscheidseditie van Linkerwoofer had moeten worden. Nu ja, echt geslaagd was natuurlijk anders geweest want het was vanaf het begin van het optreden van Daan akelig duidelijk dat hij niet bepaald in topvorm verkeerde. Ook al leek hij zelf vastberaden de moed niet zomaar op te geven.

Dat zijn band er, midden in het concert, de brui aan gaf was vooral pijnlijk geweest. Pijnlijk voor zijn muzikanten die zich blijkbaar genoodzaakt hadden gevoeld om een statement van jewelste te maken (en daar hoogstwaarschijnlijk redenen voor zullen hebben gehad die mijn zaken verder niet zijn), pijnlijk voor de organisatie die met een schare enthousiaste vrijwilligers van plan was er een serieuze lap op te geven deze laatste editie, pijnlijk voor een beduusd publiek dat niet goed wist wat haar eigenlijk overkwam. Maar vooral pijnlijk voor Daan zelf. Terecht of niet, je band die je tijdens een optreden aan je lot overlaat: het moet ongeveer de ergste nachtmerrie van iedere frontman zijn.

Tussen alle flauwe tot hatelijke woordspelingen die zondagochtend het internet teisterden, zag ik er vreemd genoeg eentje nergens verschijnen. Toch was dat nu net wat ik de avond voordien had gezien. Ontdaan. Zo bleef hij namelijk achter. Geen woeste zatlap die zijn gitaar schuimbekkend aan gruzelementen sloeg, maar een ontredderde leadzanger die vooral kwaad was op zichzelf. Bij het neerkomen van die gitaar meende ik dan ook niet het geluid te horen van dat ding op het podium, maar vooral dat van een geknakte ziel in totale onmacht. Waarop hij trouwens meteen zijn verontschuldigingen aan het publiek aanbood en zo goed en kwaad als mogelijk afscheid nam voor ook hij het podium verliet. Ik kon me nauwelijks inbeelden hoe slecht dat moet hebben gevoeld.

Dat hier, in komkommertijden, de nodige lekker bekkende krantenkoppen, tweets vol persoonlijke frustraties en haatboodschappen op facebook aan zouden worden gewijd, was te verwachten. Al overtrof het aanbod de volgende ochtend werkelijk iedere verwachting en volgde er een publieke lynchpartij die ik nog pijnlijker vond dan dat hele optreden. Fair enough, ik had ook op een ander (en beter) concert gehoopt van de band die mij ooit tot tranen ontroerde tijdens een magnifiek optreden in de Bourla. Maar of dat nu meteen een reden is voor twitteraars, facebookers en bovendien ook de pers -die hen zaterdagochtend nog had bejubeld naar aanleiding van het optreden in Dranouter- om zich als jakhalzen op een gewond dier te storten en er een politiek gelinkte karaktermoord van te maken? De moderne arena die sociale media heet op haar best, wellustig en bloeddorstig. Een meer dan pijnlijke affaire als je het mij vraagt.

Bovendien mag iemand mij bij gelegenheid toch eens uitleggen hoe je een ander een totaal gebrek aan respect kunt verwijten als je jezelf daarbij bedient van een volledig arsenaal aan respectloze scheldwoorden. Verder kan ik enkel maar hopen dat Daan en zijn muzikanten hun sores krijgen opgelost. Ik blijf namelijk gewoon fan van zijn muziek als het niemand stoort (en anders ook).