Bezwering

Hoe je je best doet om het leven te bezweren. En dat datzelfde leven ondertussen jou bezweert dat het geen naam heeft. Hoe je denkt dat, als je maar alert genoeg blijft, je de dingen te snel zal af zijn. Wat een illusie. Ook in maakbare tijden.

We waren nog maar op de terugweg van de begrafenis van een mij onbekende vrouw waarbij ik de ene na de andere zakdoek vol snotterde. Oké, ik was al heel de week verkouden geweest. Dat neemt niet weg dat ik hoe dan ook al begin te janken bij het zien van andermans verdriet, zonder nog maar te weten wat er aan de hand is. In dit geval wist ik het wel. Het hartverscheurend leed van haar twee dochters die ik wel ken, was voelbaar tot de achterste bank van de aula in het crematorium.

Samen met hun broer lazen ze dapper brieven voor aan hun moeder die zichzelf van het leven had beroofd. Zonder een snik, zonder tranen (die hadden waarschijnlijk de hele week al onstelpbaar gevloeid nadat ze het nieuws vernamen). Vol liefde lieten ze haar weten dat ze het verschrikkelijk vonden. Begrepen hoe moe en op ze was geweest. Vergaven ze haar ter plekke en dwongen zo meteen het respect van alle aanwezigen af. Hier was geen plaats voor een oordeel, geen sprake van enige poging tot bezwering. Enkel mededogen en aanvaarding.

Het moet tijdens die terugweg geweest zijn dat ik -samen met de vriendin met wie ik meegereden was- Gent passeerde terwijl daar voor iemand anders het laatste uur sloeg. Mijn eerste lief gaf me ooit zijn eerste cd cadeau die ik vervolgens finaal aan gort draaide, nog lang nadat het lief mijn lief niet meer was. Bitterzoet vanwege die prachtige zinnen en de herinnering.

Jaren later ging ik naar een concert van dezelfde vriendin waarbij ik vandaag in de auto zat. Gorki trad er ook op. Ik was moe die avond en ging even aan de zijkant van het podium zitten om mijn voeten te laten bijkomen van de te hoge hakken die ik droeg. Mijn gezicht naar het publiek, luisterend naar het jeugdsentiment dat achter mijn rug werd gespeeld. Plots werd er op mijn schouder getikt en draaide ik me geschrokken om. Overtuigd dat iemand mij zou sommeren onmiddellijk van dat podium te verdwijnen en een beetje respect te tonen. (Nochtans luisterde ik vol overgave, soms is luisteren beter zonder kijken) Geen boze roadie toen ik schuldbewust opkeek. Het was Luc De Vos zelf die me zijn plectrum kwam geven. Perplex pakte ik het ding aan en weg was hij alweer.

Sindsdien ligt het in een schaaltje in de kast. Elke keer wanneer ik het daar de laatste jaren tegenkwam, dacht ik even aan die zinnen die ik nog steeds blindelings kan meezingen. Pas gisteravond besefte ik ineens waarom ze mij altijd zo getroffen hebben. Ze zijn doordrongen van de wetenschap dat bezwering helemaal niet bestaat.