Afgedaan? Echt niet.

De damesbladen die nog niet genekt zijn door één of andere crisis staan er bol van. Mindfulness is de nieuwe religie. Doodgegooid word je met mindful diëten, mindful in de file staan, mindful etters van kinderen opvoeden, mindful de Kamasutra afwerken met je liefste. Soms word ik er zowaar een beetje mindful onpasselijk van.

Niet dat ik iets tegen enig bewustzijn in het dagelijkse leven heb, integendeel. Een mens kan niet bewust genoeg leven dus ik ben helemaal voor. Echter knaagde er al een tijdje iets in mijn binnenste waar ik maar moeilijk mijn vinger op gelegd kreeg. Tot mijn moeder, die wel vaker de nagel vakkundig op de kop timmert, het bondig voor me samenvatte. “Toch opmerkelijk hoor,” begon ze na wat gesputter mijnerzijds over de akkefietjes waar je wel eens over struikelt als je je leven ‘bewust’ een andere wending tracht te geven. “Die tijdschriften schrijven daar maar over en veel mensen hebben er de mond van vol, maar als je dan de daad bij het woord voegt, staat iedereen alweer klaar om je neer te sabelen.”

Dat vatte dat knagend gevoel alvast goed samen. Bovendien hadden een aantal van die tijdschriften mij al eens verzocht een proefopdracht te schrijven (in mijn wereld heet dat trouwens gratis en voor niks werken, dit terzijde) om achteraf niet eens de moeite te nemen mij nog van enig antwoord te dienen. Erg mindful is dat natuurlijk allemaal niet.

En niet enkel op die redacties heerst er vaak een dubbele standaard als het over bewust leven gaat. We lezen allemaal de boeken van Paul Verhaeghe over het neoliberalistische denken en hoe nefast dat is voor mens en maatschappij. Ergeren ons rot aan politici die ons enkel de buikriem willen laten aanhalen, minder willen investeren in cultuur en de macht klakkeloos afgeven aan zij die geld hebben en/of genereren. Maar ondertussen beseffen we vaak niet dat we zelf ook slachtoffer zijn van die verfoeide denkwijze die van mensen producten heeft gemaakt.

Zodra je even niet blindelings meedraait in de maatschappelijke mallemolen van rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan, omdat je je bijvoorbeeld professioneel aan het heroriënteren bent of je afvraagt of je in sommige zaken eigenlijk nog wel zin hebt, begint de narigheid. Want status en het naarstig najagen van het Grote Genieten, daar draait het toch allemaal om? Al snel vragen dus niet enkel onbekenden maar ook je naasten zich verontrust af of je niet gewoon onherroepelijk hebt afgedaan en wordt voorzichtig geïnformeerd of het geen tijd wordt dat je broodjes gaat smeren bij de dichtst bijzijnde snackbar. Voor je helemaal nergens meer aan de bak raakt. Niet dat daar iets mis mee is trouwens, want ik ben er vrij zeker van dat je ook broodjes mindful kunt prepareren.

Echter zou het ook kunnen zijn dat je over geheel andere talenten beschikt en die graag zou willen gebruiken, om jezelf én anderen te dienen. Ondanks die hele kutcrisis waardoor de bejubelde bewuste keuzes blijkbaar zomaar ineens alle glans en recht van bestaan lijken te verliezen. Nochtans heb ik in het verleden niet alleen broodjes gesmeerd en frieten gebakken voor een appel en een ei. Jaren later reed ik ook lang genoeg diep ongelukkig in de file naar mijn werk, in een bedrijfsauto en met een tirannieke bedrijfsblackberry bij de hand. Dus geef ik nu de moed nog lang niet op. Met plezier trek ik bijgevolg zelf de broekriem nog even aan en zie ik de toekomst rooskleuriger dan ooit tegemoet.

Bewust leven begint namelijk niet in een damesblad, de politiek of bij een werkgever die van mening is dat je CV niet toestaat om zomaar een ander pad te kiezen. Het begint helemaal bij jezelf en je hebt er overigens geen enkele maatschappelijke status voor nodig.

Afgedaan? Echt niet.

Ook verschenen op: www.ziezozon.com