Het solosekstaboe (of toch niet?)

Onlangs wist een manspersoon mij te vertellen dat hij mijn schrijfsels wel best kon smaken maar dat toch ook moest worden opgemerkt dat ik nogal braaf ben. Zowaar een beetje té naar zijn zin.

Nu schrijf ik uiteraard voornamelijk hoe mij persoonlijk wordt ingegeven en niet klakkeloos hoe derden mij voorkauwen. Bovendien dien ik er tevens bij te vertellen dat deze kritiek mij bereikte in een café waar op dat moment een met alcohol doordrenkt feestje plaatsvond en uit de mond kwam van één van de grootste ladykillers van Antwerpen en wijde omstreken.

Ik had dus simpelweg mijn schouders kunnen ophalen maar, nieuwsgierig als ik ben, wilde ik hier toch graag meer van weten. Zoals te verwachten van een rasechte Don Juan had de kritiek voornamelijk met seks te maken en het feit dat ik daar niet expliciet genoeg over zou schrijven. Mijn tegenargument dat ik helemaal geen zin heb om expliciet over seks te schrijven omdat je dan al snel in de pornografie verzeilt (of stelt u zichzelf even een romantische film voor die plots ontaardt in platte porno zoals dat in het echte leven wel eens placht te gebeuren. Je krijgt toch meteen een heel ander gevoel bij zo’n film), werd resoluut van de cafétafel geveegd. Samen met enkele halflege pinten.

Volgens mijn persoonlijke recensent en raadgever had het daar allemaal namelijk geen moer mee te maken en lag het wel degelijk aan het gegeven dat ik al veel te lang geen seks had gehad. Want dat dacht mijn privécriticus te hebben afgeleid uit mijn zinnen. Wat volgde zal ik u besparen maar for the record: van platte porno kwam het die avond hoegenaamd niet. Zelfs niet na een complimentje over mijn verschijning van die dag dat naadloos volgde op de weloverwogen kritiek.

Het grappig geval wilde trouwens dat ik diezelfde week nog was gebeld door een televisieredactie die mij graag eens aan de tand wilde voelen over (u raadt het al) seks. Ik schreef daar immers onbevangen en onbevreesd over, aldus de redactie. Bij gevolg werd mijn theorie nog maar eens bevestigd dat commentaren doorgaans met name te maken hebben met projectie van de criticaster in kwestie en besloot ik me verder geen onnodige zorgen meer te maken over mijn zogeheten gebrek aan pornografisch talent (op papier of elders).

Maar dra kreeg ik alweer een nieuw dilemma voorgeschoteld want de redactrice wilde het tijdens een tweede, voorbereidend gesprek onder andere met mij hebben over het doorbreken van taboes. In het bijzonder dat van masturberen. Mij van geen kwaad bewust vroeg ik me hardop af of zelfbevrediging eigenlijk wel zo’n taboe was en niet eerder iets dat mensen gewoon liever voor zichzelf houden. Want, net zoals ik de details van het seksleven tussen twee mensen niet per se hoef te weten omdat dat tot de privacy van die twee mensen behoort, lijkt het me bijgevolg logisch dat soloseks iets is dat tot de persoonlijke sfeer van één bepaalde mens behoort. Niet omdat het zo’n immens taboe is, wel omdat het anderen geen bal aangaat wat iemand al dan niet met zichzelf aanvangt. Bovendien, voegde ik er voor de zekerheid toch maar aan toe, zat ik nu ook weer niet te popelen om te worden opgevoerd als de soloseksexpert die ik hoegenaamd niet ben. Toch niet meer dan iemand anders.

Maar wat bleek? Hordes vrouwen worden niet alleen extreem onzeker, maar daarenboven ook nog eens uitgesproken jaloers zodra ze merken dat een man niet enkel met hen speelt maar soms ook wel degelijk met zichzelf. Zo werd mij toch verteld terwijl ik me beduusd afvroeg of die vrouwen dan ook wilden weten of ze afgunstig dienden te zijn op de rechter- dan wel de linkerhand van hun geliefde (of beiden, god bewaar me!).

Voorts bleek tijdens datzelfde telefoongesprek dat ik nota bene niet één maar wel liefst twee keer over soloseks had geschreven. Al was ik het zelf even vergeten en betrof dat het betere vrouwelijk sologebeuren waar trouwens geen jaloerse man aan te pas kwam. Gelaten stemde ik dus in, nog steeds niet overtuigd dat het hier nu werkelijk een taboe betreft of eerder iets wat mensen voor zich houden omdat er ook nog wat aan de fantasie mag worden overgelaten. Of omdat er eenvoudig niemand een boodschap aan heeft. Ik zit alvast niet te wachten om aan één of andere koffiemachine naar andermans solitaire escapades te moeten luisteren.

Maar wellicht ben ik weer veel te braaf. Misschien moet ik het toch nog maar eens aan mijn persoonlijke raadgever vragen.