Theatertrut

Al bij hun eerste ontmoeting (die voorts vrolijk verliep) had hij het tegen haar gezegd. “Jij bent een theatertrut.” Ze had erom moeten lachen, vanwege de vrolijke avond en omdat ze het een grappig woord vond. Wat hij er precies mee bedoelde, wist ze nog niet.

Ze ging trouwens zelden naar het theater want theater en zij, dat klikte niet goed. Gemiddeld één keer per jaar probeerde ze het nog eens. Omdat ze vond dat ze dat moest en met de ijdele hoop dat de vonk eindelijk eens zou overspringen. De ijdele hoop ten spijt gebeurde er steevast hetzelfde. Ze probeerde, ze probeerde het echt. Bijna verbeten en met de tanden stevig op elkaar. Maar meestal ergens halverwege het eerste bedrijf wist ze al dat het ook die keer weer niks zou worden.

De –in haar ogen- groteske uitvergroting van woorden en gebaren deed haar iedere inhoudelijke boodschap wantrouwen, net zoals ze de overdreven grimassen zelden geloofde en ze haar daarentegen vervulden met plaatsvervangende gêne. Met kromme tenen en dichtgeknepen billen probeerde ze dan dapper alle noodsignalen te negeren, tot het ergens tijdens het laatste bedrijf meestal niet meer te ontkennen viel. Alweer mislukt. Het werd opnieuw niets tussen hen, theater en zij.

Toen hij uitgerekend haar een theatertrut noemde, kon ze dus enkel lachen om de ironie. Nietsvermoedend nam ze het luchthartig op, als een dwaze woordspeling want daar was hij goed in. Wat ze niet wist, was dat het hem bittere ernst was want ook daarna dook het malle woord steeds weer op, resulteerde ieder dispuut in dezelfde conclusie. Theatertrut. Het kreeg nu een onheilspellende betekenis. Theatertrut was niks om trots op te zijn, zoveel was duidelijk. Theatertrut stond voor alles wat gekunsteld, onoprecht en onecht was. Theatertrut hield van schone schijn en dure woorden, gebakken lucht, was een vieze drol met een grote strik er omheen.

Hoe meer hij het tegen haar zei, hoe meer bergafwaarts het tussen hen ging.  Het werd een scheldwoord, bol van verwijten. Ze lachte er al lang niet meer om. Werd er nijdig van en verdedigde zich vurig. Zij was helemaal niet de theatertrut die hij zomaar dacht dat ze was, zei ze dan. Maar hij herhaalde het als een bezwerende mantra, een self fulfilling prophecy in de maak. Als hij niet zou oppassen zou ze er nog eentje worden, van weeromstuit, waarschuwde ze nog. Te laat.

Een theatertrut werd ze niet, wel werd het uiteindelijk ook niets tussen hen. Hij en zij.