Zonder crisis geen beterschap

Het valt niet mee. Optimistisch blijven denken terwijl de radio je bombardeert met terreuracties, de sirenes niet aflatend voorbij je ramen circuleren en het leger je stad inneemt. Daarenboven heeft de griepepidemie mij momenteel in een wurggreep en voelt mijn lichaam zich alsof het juist door een tientonner werd overreden. Meermaals. Onderwijl blijven de buren onverstoorbaar verbouwen en vraag ik me af hoeveel gaten je in godsnaam in een enkele muur kunt boren. Krampachtig probeer ik mij te concentreren op de strak blauwe lucht buiten die er haast zomers uitziet. Vanachter mijn raam dan toch. Ik zet de radio uit, fijne klanken op en kruip als een gewond dier in een loeiheet bad met eucalyptusolie, op zoek naar een plekje om de kilte vanbinnen te verdrijven.

In bad bedenk ik nog maar eens dat ik niet goed overweg kan met extremisme, van welke soort ook. In religie of de politiek, maar net zo goed in journalistieke verslaggeving dat denkt dat het in het Wilde Westen opereert (over terreur gesproken). Niet in de laatste plaats op sociale media waar sommige mensen als heethoofden lukraak oordelen over alles en iedereen. Niet voor niks zag ik deze week enkele mensen beslissen om Facebook voor onbepaalde tijd vaarwel te zeggen. En hoewel ze het niet met zoveel woorden zeiden, leek het me logisch waarom ze net deze week uit hadden gekozen. “Bestaat een mening nog wel als ‘ie niet op Twitter of Facebook staat?” vroeg ik vorige week aan een vriend. Het was de dag na de terreuraanslag in Parijs en tegen het einde van die dag had ik in ieder geval wel even genoeg vrije meningsuitingen gelezen. Hij wist het antwoord ook niet.

Altijd verplicht positief denken is uiteindelijk ook een vorm van extremisme, overdenk ik vervolgens terwijl ik toch maar wat koud water bijtank omdat ik intussen bijna flauwval van de extreem hoge temperatuur van het badwater. Het kan bijna niet anders of je onderdrukt dan een hele zooi aan negatieve gevoelens die zich op de duur beginnen te wreken. Alsof altijd alles meezit, je nooit een paar welgemeende krachttermen de atmosfeer in slingert wanneer een wegpiraat je net niet het hiernamaals in parkeert tegen de vangrail, alsof eens wegzakken in je eigen ellende en voor een dag (of twee) het donsdeken over je hoofd trekken niet uitgelezen heilzaam kan zijn. Na zo’n persoonlijke crisis kun je meestal met eens temeer moed verder.

Zou het kunnen dat extremisme juist ontstaat omdat je het andere te hard probeert te ontkennen en evenwicht zich dan vroeg of laat onvermijdelijk opdringt? overpeinst mijn koortsig brein. Of is die eucalyptus nu naar mijn hoofd gestegen? Is het trouwens niet meestal ook een diep dal, ziekte, tegenslag waar je achteraf sterker en positiever uitkomt? Groei en oneindig optimisme worden geboren uit crises. De Grieken en Chinezen wisten het al lang. ‘Het moment van de waarheid’ en ‘kans’ zijn dan ook nauw met elkaar verbonden.

Of je dus voortdurend negatief en zuur loop te zijn over alles wat er mis is met anderen, de wereld, jezelf. Of dat je bij ramp en tegenspoed roept dat iedereen vooral positief moet blijven. Het is met positief en negatief zoals bij dag en nacht of yin en yang. Zonder het één, bestaat het ander niet. Zonder moment van waarheid, geen nieuwe kansen. Alors, omarm ik mijn eigen crisis, snuit nog eens flink mijn neus en kijk alvast uit naar beterschap.

Ook gepubliceerd op r&b coach.me