Niet mijn kerk

Van sommige dingen kun je haast niet geloven dat je het er überhaupt nog over moet hebben. Dat ongevraagd oordelen over hoe mensen hun leven leiden ongepast is, bijvoorbeeld. Wie is daar ooit beter van geworden? Toch gebeurde het dat ik afgelopen week, na decennialange laksheid mijnentwege, een mail stuurde naar Bisdom Roermond met het verzoek mij uit hun doopregister te verwijderen. Was ik eerder gewoonweg te lui of nalatig geweest om dergelijke actie te ondernemen, toen ik het nieuwsbericht las waarin het Vaticaan zich nog maar eens permitteerde mensen te veroordelen op basis van hun geaardheid en als ‘zondig’ te bestempelen, was ik er plots helemaal klaar mee.

Ergens in mijn lade zwerft nog een wazige zwart-wit foto rond van mijn trotse oma met een bundeltje van wit laken in haar armen terwijl ze de kerk verlaat. Dat bundeltje ben ik. Twee dagen oud en vers gedoopt. Nu was mijn familie verder niet extreem devoot wat geloofszaken betrof. Zo ging dat gewoon in het Nederlands Limburg van de jaren zestig. Daarbij las ik als kind al eens graag de kinderbijbel voor de spannende verhalen en stond ik tijdens schoolvakanties soms extra vroeg op om met mijn opa naar de mis te gaan. In de eerste plaats omdat mijn opa mijn grote held was weliswaar. Want eerlijk is eerlijk: die mis was gewoon een excuus van mij om bij hem in de buurt te zijn. Niettemin hield ik wel van de sacrale stilte in dat indrukwekkende huis van God en van de mystieke geur van wierook. Dat doe ik trouwens nog steeds, net zoals ik nog steeds met mijn moeder een kaarsje ga aansteken wanneer we de ‘Sterre der Zee’ in Maastricht passeren. Zoals zij vroeger met haar moeder deed.

Rond mijn tiende viel ik al finaal van mijn kindergeloof omdat een oom mij toen eens uit het niets de les had gespeld over de ‘verdorvenheid’ van homoseksualiteit. Zijn betoog druiste regelrecht in tegen wat mijn moeder mij had bijgebracht, namelijk dat alle mensen gelijk zijn en dat iedereen respect verdient zolang hij of zij niemand anders kwaad doet. Sindsdien speelde geen enkele religie nog een noemenswaardige rol in mijn leven en ging dat leven gewoon verder. Dat ik, ergens in de annalen der doopregisters, nog te boek stond als lid van de Rooms-Katholieke club wist ik wel. Toch duurde het nog een slordige 40 jaar voor ik het nodig achtte daar iets aan te veranderen. Ik vermoed dat ik dat hele doopregister zag als een onschuldige relikwie uit lang vervlogen tijden. Wie maalde daar nu om en hoe relevant was die hele kerk eigenlijk nog?

Toen ik vorige week het bewuste nieuwsbericht onder ogen kreeg, drong het besef pas echt door dat de boel zomaar de boel laten geen optie noch oplossing is. Mijn jarenlange nalatigheid sloeg plots om in pure verontwaardiging. Ik geloof zelfs dat ik ineens het licht zag. Wat dachten die zelfverklaarde heiligen wel? Alsof de wereld momenteel niet genoeg polarisering of echte problemen kent. Alsof de lgbtq+ gemeenschap erop zit te wachten om nog maar eens veroordeeld te worden om wie ze zijn. Bij mij duurde het misschien 40 jaar om mij te realiseren dat er nog steeds mensen bestaan die deze veroordeling wel degelijk voor waarheid zullen aannemen, maar heeft het Vaticaan intussen zelf niet ruim 2.000 jaar de tijd gehad om een beetje mee te evolueren met de rest van ons? Wordt het dan niet dringend tijd om begrip te prediken in plaats van nog meer verdeeldheid?

Het veroordelen en uitsluiten van mensen strookt hoegenaamd niet met mijn waarden. En al helemaal niet op basis van liefde voor een ander. Dat weet ik allang. Maar enkel die wetenschap bleek nu niet meer voldoende. Bij gevolg besloot ik dat mijn naam niet meer op dat vergeten register hoort en hoeft het instituut, dat welke liefde dan ook veroordeelt, in mijn naam geen enkele financiële bijdrage meer te ontvangen. Sterker nog: als de kerk dan toch op zoek is naar enige relevantie, zou het Vaticaan beter eens nadenken over inclusie en verbinding. Een boodschap van (naasten)liefde uitdragen in plaats van eentje van anti-liefde. Want een kerk die tegen de liefde is, is niet mijn kerk.

Herbeluister hier mijn verhaal in De Wereld van Sofie (Radio1)